دلنوشته

در رویاهایت جایی برایم باز کن
جایی که عشق را بشود
مثل بازی های کودکی باور کرد
خسته شدم از بی جایی

همیـشه سکـوت خــوب نیــست
گـاهـی خُـرد میشوی زیـر بـار حـرفهـای نـگفتـه
غافـل از اینکـه بــه تـو تـهمـت بـی جنـبگـــی میــزننــد

زندگی کن به شیوه خودت

با قوانین خودت
مردم دلشان می خواهد موضوعی برای گفتگو داشته باشند
برایشان فرقی نمی کند چگونه هستی
چه خوب  چه بد
موضوع صحبتشان خواهی شد
پس زندگی کن به شیوه خودت
چه خوب  چه بد

گاهی نیاز داری به یه آغوش بی منت
که تورو فقط و فقط واسه خودت بخواد
که وقتی تو اوج تنهایی هستی با چشماش بهت بگه:
 هستم ، تا تهِ تهش!

ساده هستم
ساده می بینم
ساده می پندارم زندگی را
نمیدانستم جرم می دانند سادگی را
سادگی جرم است و من مجرم ترین مجرم شهرم
ساده می مانم
ساده میمیرم
اما
ترک نمی گویم پاکی این سادگی را

امشب به رسم عاشقی یادی ز یاران میکنم
در غربتی تاریک و سرد از غم حکایت میکنم
امشب وجودم خسته است از سردی دل های سرد
آیا تو هم در یاد من هستی در این شب های درد ؟

اشک �

سه حرف ندارد�

اشک �

خیلی حرف دارد.

آنقدر بر شیشه های بخار گرفته شهر

حرف اول نام تو را نوشته ام

دیگر مردم شهر می دانند

نام زیبای تو با کدام حرف شروع می شود �

حرفهای دلم را به خرده نان های حیاطمان می زنم�

شاید گنجشک ها هضمشان کنند!!!

در کافه ی �روزهای من� !

ترس و امید و حسرت و انتظار

دور یک میز چوبی نشسته اند و

شعر دود می کنند�

می‌گویند تنهایی پوست آدم را کلفت می‌کند

می‌گویند عشق دل آدم را نازک می‌کند

می‌گویند درد آدم را پیر می‌کند

آدم‌ها خیلی چیزها می‌گویند ،‌

و من،‌ امروز

کرگدن دل‌نازکی هستم که پیر شده است !